წითელ,

ყვითელ,

მწვანე, ოქროსფერ

ფერებს ითხოვდეს,

მეტრო – მეტრო დამათხოვრობდეს

(ჩემი ძველი ლექსიდან)

(ზაზას, რომელიც ხედავს

და ყველა უსინათლოს)

თეთრი – ეს უფრო ბგერა არის – ალბათ ფლეიტა,

ფლატეა, ფრთხილად, ციცაბოა, არ გადაქანდე

– სუსხის ბგერები გვესობიან –

განა ბეღურებს – ჭრელ თუთიყუშებს გვიქანავებს

ყინვის ქანდარა –

ჩემი მეზობლის ოცი კატა – მთელი ორკესტრი

კნავის – ეს უკვე ყვითელია, მთვარე სავსეა

ჩვენი ელექტროყვავილებით – სახლების შუქით.

როგორ თენდება –

ცა ალუბლის მუსით დასვარეს.

შავი – არც ერთი ხმა არ ისმის,

გვძინავს ან ვკვდებით,

ფრთხილად ჭრიალებს იატაკი –

ჩანს – განაცრისფრდა,

ცისფერი – ტალღა ცხელ ტერფებზე,

დამშვიდდა სუნთქვა,

ქარმაც სამოსში შეინახა მტვრის და ნაცრის ფრთა.

წითელი – ლავა და ასოცი ვოლტი, ვოლტორნებს

ტრომბონებს, ტუბებს

ყველას ერთად უკრავს ორკესტრი,

შენი თითები ჩემს მუცელთან – მწვანე,

ლურჯი კი –

სანამ ოქროსფრად ინათებდა კოცნა მოგვესწრო...

შენ მეკითხები – სჯობს დავბრმავდეთ თუ სჯობს

დავყრუვდეთ

მე გეკითხები სჯობს დავბრმავდეთ თუ სჯობს

დავყრუვდეთ

მპასუხობ: შენი ათასფერი ტბები ამოშრა

გპასუხობ – შენი ათასფერი ყანა გადახმა

და მაშინ მზერაც კოცონივით გადაბრიალდა.

ჩემი ბრალია ეს ბრაილი

შენი ბრალია.