سنگِ پرتاب شده از آینه

 

با دهانی آن سوی اشیا

 

اشیایی رو به فراموشی

 

که تکه‏های پریده رنگ‏شان

 

در آینه می‏چرخد

 

شاید آن شش صندلی سبز به کافه‏ای سفر کرده‏اند

 

سال ستاره و فرفره را به خاطر داری

 

نه

 

سال دوچرخه‏ی روسی و برف را

 

نه

 

سال تپه و قناری را

 

نه  نه

 

تنها می‏دانم که دهانت دنیا را آفرید

 

و اشیا از درون مِه رها شدند

 

و زیباترین سنگ برای چهره تو باقی ماند

 

دامن سبز را که پوشیدم

 

خندیدی و گفتی

 

شب در چهره‏ی زیباترین سنگ غرق می‏شود

 

شاید این شش صندلی سبز

 

برای بازگویی خاطرات

 

به خانه بازگردند

 

با یک دامن سبز

 

و دهانی آن سوی اشیا